آدم ها را وقتی شناختم ،
وقتی دلی
برای خشک شدن شاخه گُلی
نگرفت.
طمع این دنیا،
چای تلخ سرد
به حدی درد ،در این دنیا کشیده بود
که جملات، تاب بیانش را نیاورد
تک تک کلماتش را، سزارین کرد.
دلم خوش،
به دلخوشی های دنیا.
این دنیا ،
در باور پذیرترین شکلش
ناباورانه بود.
